Infekcje przenoszone drogą płciową
Jak sam nazwa wskazuje STI to zakażenia, które mogą być przeniesione z osoby chorej na zdrową w czasie seksu. Seks – to bardzo dużo różnych zachowań i nie wszystkie one są tak samo ryzykowne. Generalnie zasada jest prosta: im bardziej penetracyjne zachowanie i więcej płynów ustrojowych, tym ryzyko zakażenia jest większe, choć jest ono różne dla różnych zachowań. Wiele chorób nie daje na początku żadnych widocznych objawów bądź są one niecharakterystyczne – dlatego wiele osób zakażonych nawet o tym nie i może zakażać swoich partnerów i/lub partnerki. Także przebieg zakażenia jest bardzo zróżnicowany: od braku objawów, krótkiego okresu mniej lub bardziej nasilonych dolegliwości poprzez różne powikłania w postaci uszkodzeń narządów wewnętrznych aż do śmierci.
Zmniejszenie ryzyka zakażenia STI podczas kontaktów seksualnych polega na stosowaniu różnego rodzaju zabezpieczeń i/lub praktykowania tych technik, które dają mniejsze prawdopodobieństwo zakażenia.
Mity dotyczące STI
Wokół chorób przenoszonych drogą płciową narosło także sporo mitów. To powszechne przekonania pojawiające wtedy, gdy brak nam wiedzy.
Jeden mówi o tym, że wystarczy dbać o higienę, aby uniknąć zakażenia. Nie jest to prawda, bo zakażenie STI pochodzi nie z brudu a od zakażonego partnera seksualnego/partnerki seksualnej. Bez wątpienia jednak utrzymywanie higieny narządów płciowych jest wskazane i pozwala na w miarę szybkie dojrzenie nietypowych objawów.
Inny mit wymienia grupy osób narażonych na zakażenia bardziej niż inne. Zakazić się może każdy, choć kobiety są bardziej narażone na ryzyko zakażenia większością STI. Wynika to z budowy kobiety: po stosunku w jej organizmie przez jakiś czas znajduje się sperma, a w pochwie jest odpowiednie środowisko dla przebywania wirusów: jest tam wilgotno i ciepło. Ryzyko zakażenia podczas kontaktu seksualnego zwiększa również występowanie schorzeń kobiecych narządów płciowych (stan zapalny pochwy, nadżerka szyjki macicy) oraz obecność nadżerek i owrzodzeń w przebiegu kiły i opryszczki narządów płciowych.
Większość STI jest nieuleczalna. To też nieprawda – jest dokładnie odwrotnie: większość tych chorób można wyleczyć. Problemem jest to, że gdy leczona jest tylko jedna osoba a partner/partnerka nie, to wkrótce dochodzi do ponownego zakażenia i znów pojawiają się objawy. Dlatego podstawową zasadą leczenia STI jest jednoczesne leczenie wszystkich partnerów seksualnych (o ile jest to oczywiście możliwe).
Kolejny mit mówi o tym, że osobę zakażoną da się rozpoznać po wyglądzie. Faktycznie – niektóre choroby (np. kiła czy zakażenie HPV) w pewnej fazie mogą dawać widoczne zmiany. Ale: po pierwsze – bez specjalistycznej wiedzy trudno je prawidłowo ocenić; po drugie – brak objawów nie świadczy o tym, ze osoba jest na pewno zdrowa. Większość STI nie daje żadnych widocznych objawów. W związku z tym każdy partner czy partnerka powinni być traktowani jak potencjalnie zakażeni wszystkimi możliwymi chorobami.
Jak objawy mijają – znaczy, że jestem zdrowa/zdrowy. Niekoniecznie, bo najprawdopodobniej choroba bądź infekcja przeszły w stan bezobjawowy. Pamiętajcie, że wszystkie objawy mają swoje przyczyny i nie pojawiają się przez przypadek. Wszelkie nietypowe wydzieliny (czyli takie, które nie są związane z fazami cyklu miesiączkowego u kobiet i jakiekolwiek oprócz moczu i spermy u mężczyzny) wymagają diagnozy specjalisty. Podobnie jest, gdy zauważysz u siebie jakieś zmiany na skórze w okolicach narządów płciowych: guzki, pęcherzyki, zgrubienia, przebarwienia i wszelkie inne zmiany, któ®ych wcześniej nie było.
Poniżej omówione zostaną różne infekcje przenoszone drogą płciową i ich charakterystyka, objawy, przebieg, wykrywanie oraz możliwości leczenia.
HIV/AIDS
HIV (ang. human immunodeficiency virus) to ludzki wirus niedoboru odporności, który niszcząc komórki układu immunologicznego (czyli komórki odpowiedzialne za walkę w wirusami i bakteriami) może doprowadzić do pojawienia się AIDS (acquired immunodeficiency syndrome) czyli zespołu nabytego niedoboru odporności. W Polsce stwierdzono zakażenie u około 19 tysięcy osób, w większości to mężczyźni. Ale ta liczba nie oddaje faktycznej skali zjawiska. Szacuje się, że około 60% ludzi zakażonych o tym nie wie.
Drogi zakażenia. HIV znajduje się (w ilości potencjalnie zakaźnej) we krwi, męskim nasieniu (sperma), wydzielinie pochwy i szyjki macicy, mleku kobiecym. Jeśli zakażone płyny ustrojowe mają kontakt z błoną śluzową czy uszkodzoną skórą, bądź dostaną się bezpośrednio do układu krążenia wtedy istnieje ryzyko zakażenia. Wirusem można zakazić się w następujących sytuacjach:
- podczas kontaktów seksualnych,
- poprzez kontakt z krwią:
- w czasie używania niesterylnego sprzętu do dożylnych wstrzyknięć oraz przekłuwania tkanek, którego wcześniej używała osoba zakażona,
- podczas transfuzji krwi i preparatów krwiopochodnych oraz podczas przeszczepiania narządów - zakażona matka może zakazić dziecko w czasie ciąży, porodu oraz podczas karmienia piersią
Najczęściej dochodzi do zakażenia w czasie seksu oralnego, pochwowego lub doodbytniczego. Seks oralny jest bardziej ryzykowny dla osoby, która ma kontakt ze spermą w jamie ustnej, niż dla kogoś, kto ustami i językiem pieści kobiece narządy płciowe. Seks dopochwowy i doodbytniczy jest też bardziej ryzykowny dla osoby biernej: wtedy jej błona śluzowa (w pochwie czy odbycie) ma kontakt ze spermą, która, oprócz krwi, jest najbardziej zakaźnym płynem dla HIV.
W codziennych sytuacjach, jeśli nie utrzymuje się kontaktów intymnych, przeniesienie zakażenia nie jest możliwe. Np. wspólne używanie sanitariatów, sztućców, przebywanie w tym samym pomieszczeniu, co osoba zakażona, jest zupełnie bezpieczne. Komary także nie przenoszą HIV.
Objawy. Zakażenie HIV zwykle nie daje żadnych objawów przez wiele lat. Wygład osoby zakażonej nie różni się niczym od wyglądu innych osób. Z biegiem czasu odporność spada i osoba zakażona zaczyna chorować na różne infekcje, z którymi jej organizm nie może sobie poradzić. Objawy zakażenia to chroniczne (przewlekłe) zmęczenie, powiększenie węzłów chłonnych, przedłużająca się gorączka, potliwość, biegunki, infekcje skóry, układu oddechowego, pokarmowego (głównie jamy ustnej), u kobiet – infekcje ginekologiczne. Pojawiają się również nowotwory i choroby centralnego układu nerwowego oraz narastające wyniszczenie.
Rozpoznanie. Zakażenie można stwierdzić tylko przez badanie krwi, w której szuka się przeciwciał anty-HIV. Co jest niezwykle istotne: takie badanie powinno być wykonane w 3 miesiące po ryzykownym zachowaniu. W Polsce są miejsca, gdzie bezpłatnie i anonimowo można wykonać taki test. Nie ma rejestru osób zakażonych, więc nikt postronny takiej informacji nie może zdobyć. W przypadku osób świadczących usługi seksualne często pojawia się pytanie: kiedy mają zrobić takie badanie, skoro prawie codziennie mają ryzykowne kontakty seksualne? To trudna kwestia i więcej na ten temat pojawi się na końcu tekstu o STI.
Leczenie. Jeśli jest się osobą zakażoną HIV, bardzo ważne jest poddawanie się systematycznym badaniom, co umożliwia kontrolowanie stanu układu odpornościowego oraz ilości wirusa we krwi i we właściwym momencie rozpoczęcie przyjmowania leków, które – choć nie powodują wyleczenia – sprawiają, że udaje się zatrzymać proces namnażania się wirusa i dzięki temu rośnie odporność organizmu. Leczenie zakażenia HIV jest w Polsce bezpłatne dla wszystkich osób ubezpieczonych, nie obowiązuje rejonizacja.
Chlamydioza
Są różne rodzaje chlamydii. Infekcje narządów moczowo-płciowych wywołuje chlamydia trachomatis. Jest to jedna z najczęściej występujących infekcji przenoszonych drogą płciową. Jednocześnie problemem jest słaba wykrywalność: w 2014 roku zakażenie to rozpoznano jedynie u 160 osób, w 2013 – u 309.
Drogi zakażenia. Główną drogą zakażenia są stosunki seksualne każdego typu (waginalne, oralne i analne). Znacznie rzadziej do zakażenia dochodzi poprzez kontakty pośrednie, mianowicie poprzez używanie tych samych ręczników lub innych środków higieny osobistej (pościel, bielizna). Oprócz narządów płciowych zakażone mogą być gardło, odbyt czy spojówki, ale dzieje się to zdecydowanie rzadziej.
Objawy. Ponieważ choroba ma często przebieg bezobjawowy, tylko około 50% osób zakażonych pojawiają się charakterystyczne dolegliwości. W ciągu trzech tygodni od zainfekowania u kobiet mogą pojawić się: ropno-śluzowe upławy, świąd okolic intymnych, parcie na pęcherz, pieczenie podczas oddawania moczu, krwawienia między miesiączkami, ból podczas stosunku, bóle w podbrzuszu czy okolicy lędźwiowej, gorączka i mdłości. U mężczyzn po 3-7 tygodniach od zakażenia pojawić się może ropno-śluzowa wydzielina z cewki moczowej oraz ból lub pieczenie podczas oddawania moczu.
Najczęstszym powikłaniem nie leczonej choroby bywa u mężczyzn zapalenie najądrzy a u kobiet zapalenie przydatków. W rezultacie może to doprowadzić do bezpłodności, a w przypadku ciąży do różnych powikłań a nawet poronień.
Rozpoznanie. Wykrycie jest możliwe poprzez zastosowanie kilku rodzajów testów. Jest to np. test z krwi oraz badanie na obecność chlamydii w wymazie z szyjki macicy, okolic sromu lub ujścia cewki moczowej. Te badania są refundowane przez NFZ. Inny sposób wykrycia zakażenia polega na badaniu molekularnym (tzw. badanie DNA, PCR lub genetyczne). Jest ono najbardziej wiarygodne, ale drogie. W aptekach i w Internecie dostępne są także testy, z którymi po zakupie trzeba udać się do lekarza (ginekologa lub – w przypadku mężczyzn – urologa). Pobiera on próbkę do badań i następnie cały zestaw wysyła się do laboratorium. Jedną pobraną próbkę można zbadać także na obecność HPV (wirus brodawczaka ludzkiego), HSV (wirus opryszczki) oraz Mycoplasma genitalis (drobnoustroje wywołujące zakażenia narządów rodnych i dróg moczowych). Koszt takie testu to ok. 160 zł, na wynik czeka się do 12 dni.
Leczenie. W leczeniu stosuje się antybiotyki. Należy rozpocząć je najlepiej jak najszybciej po wystąpieniu objawów.
Rzeżączka
To najdawniej opisana choroba przenoszona drogą płciową, znana kiedyś jako tryper (inna nazwa to wiewiór). Jej przyczyną jest bakteria, zwana dwoinką rzeżączki lub gonokokiem. Co roku stwierdza się w Polsce około pół tysiąca zakażeń tym drobnoustrojem.
Drogi zakażenia. Rzeżączka jest przenoszona prawie wyłącznie przez kontakt seksualny (waginalny, oralny i analny). Możliwe są jednak zakażenia poprzez używanie publicznych urządzeń sanitarnych, wspólnych ręczników oraz przez brudne ręce. U małych dziewczynek ze względu na budowę oraz skład wydzieliny narządów płciowych, łatwo o zakażenie gonokokami drogą pośrednią, np. przez przebywanie w łóżku z chorymi dorosłymi czy wspólne używanie np. gąbek do mycia lub ręczników do wycierania okolic intymnych. Zakażona ciężarna może zakazić dziecko w czasie porodu.
Objawy. Pojawiają się u połowy kobiet i 90% zakażonych mężczyzn. Dolegliwości pojawiają się dość szybko, zwykle od 2 do 7 dni po stosunku. U mężczyzn pojawia się obfita wydzielina śluzowo-ropna z cewki moczowej i ból przy oddawaniu moczu. Natomiast u kobiet, u których okres wylęgania jest dłuższy (może trwać do 2 tygodni), oprócz pieczenia i swędzenia pojawiają się upławy z pochwy o innym niż zwykle zapachu i barwie. Możliwe są także krwawienia między miesiączkami a same miesiączki są bardziej obfite. Kobiety zwykle nie zauważają objawów i nie zgłaszają dolegliwości – choroba ma u nich przebieg skąpoobjawowy. W przypadku kontaktów oralnych i analnych rozwija się rzeżączka gardła i odbytu, powodując stan zapalny w tych okolicach, choć często zdarza się, że choroba przebiega bez objawów
Rozpoznanie. Zakażenie stwierdza się poprzez badania laboratoryjne próbek wydzieliny pobranych z cewki moczowej, szyjki macicy lub gardła i ewentualnie odbytu.
Leczenie. Chorobę leczy się poprzez zastosowanie kuracji antybiotykowej. Leczenie utrudnić może fakt, że niektóre szczepy bakterii są odporne na antybiotyki.
Zagrożenia. Nieleczona rzeżączka może doprowadzić u mężczyzn do niepłodności. Natomiast kobiety chorują na zapalenie przydatków, czyli jajników i jajowodów – to też może być przyczyną bezpłodności. U noworodka zakażonego w czasie porodu może dojść u do zapalenia spojówek, które nieleczone może spowodować ślepotę
Rzęsistkowica
Rzęsistkowica to choroba pasożytnicza, którą wywołuje pierwotniak – rzęsistek pochwowy (Trichomonas vaginalis).
Drogi zakażenia. Zakażenie rzęsistkiem pochwowym jest możliwe przede wszystkim poprzez kontakty seksualne, ale także przez wspólne używanie np. przyborów toaletowych oraz poprzez wodę w basenach. Znane są również przypadki zakażenia poprzez wspólną pościel oraz publiczne toalety. Zakażona kobieta podczas porodu może zakazić dziecko.
Objawy. Okres wylęgania się choroby wynosi od 3 do 28 dni. Przebieg zakażenia może mieć charakter ostry lub łagodny. U kobiet w przebiegu ostrym pojawiają się obfite pieniste upławy wydzieliny o nieprzyjemnym zapachu oraz ból i pieczenie w pochwie i w okolicy krocza. Mogą wystąpić ból, świąd i pieczenie w cewce moczowej, a także bolesne parcie na mocz. Przebieg łagodny u kobiet charakteryzuje się wymienionymi objawami ale o skąpym charakterze. Obfite upławy pojawiają się często tuż przed bądź po miesiączce.
U mężczyzn choroba ma przebieg z reguły bezobjawowy – mogą oni jednak zakażać swoje partnerki. Wyjątkowo objawia się zapaleniem cewki moczowej z wyciekiem, niewielkim swędzeniem, zapaleniem żołędzi i napletka.
Rozpoznanie. Pobrane próbki wydzielin z pochwy i / lub cewki moczowej obserwuje się pod mikroskopem, poszukując rzęsistków; czasami konieczna jest hodowla.
Leczenie. W terapii stosuje się leki doustne i dopochwowe.
Zagrożenia. Nieleczona rzęsistkowica może okazać się w skutkach bardzo groźna. Jej rozwój może wywołać tworzenie się torbieli na narządach rodnych, przewlekłe zapalenia dróg rodnych i moczowych, choroby szyjki macicy, występowanie ciąży pozamacicznej czy nawet nowotworów.
Kiła
Kiła (inaczej: syfilis) jest przewlekłą chorobą zakaźną, która nieleczona może doprowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń w narządach wewnętrznych, a nawet do śmierci. Powoduje ją bakteria zwana krętkiem bladym, która nie przeżywa poza organizmem człowieka. Rocznie notuje się w Polsce około 1200-1300 przypadków kiły
Drogi zakażenia. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt seksualny z osobą zakażoną oraz kontakt ze zmienioną chorobowo skórą. Kobieta w ciąży, która jest zakażona, może zakazić nienarodzone dziecko, u którego rozwinie się kiła wrodzona.
Objawy. Przebieg zakażeniakiłą dzieli się na kilka okresów. Pierwsze objawy choroby mogą pojawić się po 2-4 tygodniach – mówi się wtedy o kile pierwszego okresu. Osoba zakażona jest wtedy bardzo zakaźna. Najczęściej na narządach płciowych pojawia się małe bezbolesne owrzodzenie z sącząco się wydzieliną, które bez leczenia goi się w ciągu 2 tygodni. To tzw. zmiana pierwotna. Owrzodzeniu towarzyszy powiększenie węzłów chłonnych w pachwinach.
Jeśli w tym czasie nie będzie podjęte leczenie po około 3 miesiącach od zakażenia mogą ponownie pojawić się zmiany na skórze i/lub błonach śluzowych. To drugi okres kiły – również należy do bardzo zakaźnych. W 2 pierwszych latach nieleczonej choroby na skórze całego ciała okresowo mogą pojawiać się i samoistnie ustępować wysypki złożone z plamek, grudek lub krostek; czasami dochodzi także do różnie nasilonego wyłysienia. Wysypki w przebiegu kiły nie sprawiają dolegliwości (nie swędzą, nie bolą) i w początkowym okresie choroby są dyskretne. W związku z tym chorzy często je lekceważą i nie zgłaszają się do lekarza.
Jeżeli osoba zakażona nie podda się leczeniu, po kilkunastu latach mogą rozwinąć się objawy kiły późnej (kiła trzeciego okresu). Najczęściej są to nieodwracalne uszkodzenia w układzie nerwowym i krążenia, które często prowadzą do inwalidztwa.
U części osób kiła rozwija się bezobjawowo, chory nie odczuwa żadnych dolegliwości. Jedynie badanie serologiczne krwi pozwala wówczas na rozpoznanie choroby. Z tego powodu tak ważne są okresowe badania krwi w kierunku kiły.
Rozpoznanie. Diagnozę stawia lekarz na podstawie badania krwi (tzw. badanie WR) oraz stwierdzenia krętków w wydzielinie. Test z krwi najlepiej wykonać po 9 tygodniach od potencjalnego zakażenia.
Leczenie. Polega na podawaniu odpowiedniej dawki silnego antybiotyku (zwykle penicyliny). Kiła jest chorobą uleczalną, jednak pod warunkiem, że kurację rozpocznie się wcześnie i przeprowadzi się ją bardzo sumiennie, do końca.
Zagrożenia. Kiła nabyta jest bardzo poważną, długotrwałą chorobą, nieleczona może prowadzić do trwałych zmian w różnych narządach (m. in. do ciężkiego uszkodzenia układu nerwowego, do utraty wzroku, choroby psychicznej, chorób serca czy powstania guzów na skórze, kościach i narządach wewnętrznych) a nawet do śmierci. Kiła wrodzona u noworodków może doprowadzić do śmierci bądź w późniejszym czasie wywołać różne objawy.
Kłykciny (brodawki genitalne)
Kłykciny kończyste, znane również jako brodawki genitalne, są efektem zakażenia narządów płciowych wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV). To jedna z najczęściej diagnozowanych STI. Szacuje się, że blisko 2% aktywnych seksualnie ludzi jest nosicielami HPV. To jedyna choroba przenoszona drogą płciową, na którą dostępna jest szczepionka. Przed zaszczepieniem osoba powinna zbadać, czy nie jest już zakażona.
Drogi zakażenia. Zakaźne są kontakty seksualne, ale istnieje ryzyko infekcji pośredniej (np. kontakt z ręcznikiem osoby chorej, na której znajduje się wirus HPV). Jeżeli choroba dotyczy ciężarnej istnieje ryzyko zakażenia dziecka (brodawczaki krtani) w czasie porodu.
Objawy. HPV może pozostać w organizmie w stanie utajonym nawet kilkanaście lat. Z reguły jednak objawy pojawiają się od 2 do 12 miesięcy po zakażeniu. Na zewnętrznych narządach płciowych, u kobiet także w pochwie i na szyjce macicy oraz w cewce moczowej i w okolicy lub wewnątrz odbytu pojawiają się niewielkie brodawki o kalafiorowatej powierzchni, które z czasem się powiększają.
Rozpoznanie. Choroba jest diagnozowana najczęściej na podstawie wywiadu lekarskiego oraz oglądu zmienionych chorobowo miejsc. Lekarz może zlecić również zrobienie badania histopatologicznego, które wykluczy możliwość wystąpienia zmian nowotworowych. Możliwe jest też wykonanie testu na HPV.
Leczenie. Możliwe są różnorodne metody leczenia: smarowanie brodawek lekami zewnętrznymi, zamrażanie, elektrokoagulacja, laseroterapia, usuwanie chirurgiczne. Nie da się jednak doprowadzić do wyeliminowania wirusa HPV z organizmu osoby zakażonej (podobnie jak w przypadku HIV).
Zagrożenia. Niektóre typy wirusa brodawczaka ludzkiego mogą być przyczyną rozwoju nowotworów szyjki macicy, odbytu i zewnętrznych narządów płciowych. Dlatego też kobiety, które kiedykolwiek przeszły zakażenie HPV powinny regularnie poddawać się badaniom cytologicznym szyjki macicy. Na takie badanie raz w roku powinna zgłaszać się każda kobieta, gdyż pozwala ono wykryć raka szyjki macicy (który odpowiednio wcześnie wykryty jest w 100% uleczalny).
Opryszczka narządów płciowych
Opryszczka to choroba wywołana przez wirus opryszczki zwykłej – Herpes simplex. Wyróżniono dwa typy tego wirusa: pierwszy powoduje opryszczkę na wargach i twarzy, drugi, przenoszony drogą kontaktów płciowych – na narządach płciowych i w okolicy odbytu. W przypadku kontaktów oralno-genitalnych pierwszy typ opryszczki może powodować zmiany w okolicach płciowych.
Drogi zakażenia. Zakażenia następują zwykle w czasie kontaktów seksualnych. Istnieje możliwość przeniesienia zakażenia z matki na dziecko podczas ciąży lub porodu.
Objawy. Opryszczka narządów płciowych w blisko 90% przebiega zupełnie bezobjawowo. U pozostałych chorych objawy pojawiają się w ciągu 2-7 dni od zakażenia. Są to drobne, zgrupowane pęcherzyki, które tworzą nadżerki i strupki, zlokalizowane na zaczerwienionych i obrzękniętych błonach śluzowych i skórze okolic płciowych. Towarzyszą im objawy ogólne: gorączka, złe samopoczucie, bolesne powiększenie pachwinowych węzłów chłonnych oraz nasilone dolegliwości bólowe. Objawy utrzymują się 2-3 tygodnie. U części osob występują nawroty, które lokalizują się w tym samym miejscu co zakażenie pierwotne. Podczas nawrotów objawy są mniej nasilone, nie tak bolesne i ustępują w ciągu tygodnia. Nawrotom sprzyjają: osłabienie odporności, stres, oziębienie, silne nasłonecznienie, urazy.
Rozpoznanie. Rozpoznanie opryszczki jest możliwe tylko wtedy, gdy pojawiają się objawy. Czasami konieczne jest badanie wydzieliny z pęcherzyków.
Leczenie. Zakażenie HPV leczy się lekami przeciwwirusowymi, które skracają czas trwania objawów, zmniejszają dolegliwości bólowe i ryzyko nawrotów choroby.
Wirusowe zapalenie wątroby typu B (HBV)
Zapalenie wątroby typu B (WZW B) to choroba wywołana przez wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV).
Drogi zakażenia. Wirus przenoszony jest przez kontakty seksualne (wtedy, gdy pojawia się krew) oraz przez niewysterylizowany sprzęt do przekłuwania skóry – nawet niewidoczna gołym okiem ilość krwi może doprowadzić do zakażenia. Możliwe jest też zakażenie z matki na dziecko.
Objawy. Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu B objawia się bólami mięśni i stawów, wymiotami, zmęczeniem. Kilka dni później pojawia się żółtaczka, czyli żółtawe zabarwienie skóry i białkówek oczu, a także ciemny mocz. Całkowite wyzdrowienie dotyczy około 90% chorych.
Rozpoznanie. Aby rozpoznać zakażenie wirusowym zapaleniem wątroby typu B, oprócz obserwacji objawów, niezbędne jest wykonanie testu na obecność przeciwciał anty-HBV. Badanie krwi powinno być wykonane po 12 tygodniach od ryzyka zakażenia.
Leczenie. W większości przypadków zakażenia HBV dochodzi do samowyleczenia i nie pozostawia ono żadnych skutków ubocznych. Leczenie polega na podawaniu leków i stosowaniu odpowiedniej diety (nieobciążającej wątroby). Wirusowe zapalenie wątroby typu B może doprowadzić do przewlekłego zapalenia wątroby, które z kolei może skończyć się marskością i nowotworem tego narządu. Dotyczy to od 5 do 10% chorych. Istnieje szczepionka przeciwko wirusowi HBV – warto z niej skorzystać.